Заснулі плошчы, купалы і ліпы,
Зьлізала ноч нэонаў сініх кроў,
I брук апошні шэлест вуліц выпіў
I пераклічку завадскіх гудкоў.
Асірацелі і муры бажніцаў:
Зь іх выйшаў Буда, Магамет, Хрыстос
Туды, дзе стрэх салома залаціцца,
Дзе месяц жне, спазьніўшыся, авёс.
I марна іх вярнуцца стораж клікаў,
Скарбонкай гулка звонячы пустой...
Тады цьвіла ў палёх пахучых віка,
Тады трубілі гусі за ракой.
1937
|
|
